‘ಮೇಷ್ಟ್ರೇ ಅಂತ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಯುವವನು ಇವನೊಬ್ಬನೇ ಅನ್ಸತ್ತೆ…’

(ARTICLE): ಒಂದಿಷ್ಟು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕೆಳಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಎದುರಿಗೆ ಖಾಲಿ ಇದ್ದ ‘ಸಂಪಿಗೆ’ ಮನೆಗೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಕುಟುಂಬವೊoದು ಬಂದಿತು. ಮಗಳು ನನ್ನ ಹಳೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿ ಸ್ಟೆವಿಜೋಸ್ ಇದ್ದ ಹಾಗೇ ಇದ್ದಳು. ಆದರೆ ಅವಳು ದೂರದ ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊoಡಿದ್ದೆ. ನೋಡಿದರು ಮಾತನಾಡದಿರುವುದರಿಂದ ಇವಳಲ್ಲ ಎಂದುಕೊoಡೆ. ಇವಳ ಪೋಷಕರನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ಮತ್ತು ಈ ಹುಡುಗಿ ಪೋದಾರ್ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಇಬ್ಬರೂ ಬೇರೆಬೇರೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಿತು.

ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಮಗು ‘ಜೀವನ್’ ಸಧ್ಯದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಈ ಬರವಣಿಗೆಯ ಹೀರೋ. ಪುಟ್ಟದಾಗಿ, ಚೆಂದವಾಗಿರೋ ಈ ಮಗು ಲೊಯೋಲ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್.ಕೆ.ಜಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈತ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಹಠಮಾಡುತ್ತ ಅಳುವಾಗ, ಶಾಲೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಆಟೋ ಬಂದಾಗ, ಸಂಜೆ ಅಕ್ಕನನ್ನು ಟ್ಯೂಷನ್‌ಗೆ ಕಳಿಸುವಾಗ, ಮೇಲಿನ ಮನೆಗೆ ಪದೇಪದೇ ಓಡಾಡುವಾಗ… ಒಮ್ಮೆ ಸಂಜೆ ನಮ್ಮ ರಸ್ತೆಯ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಹೋಗಿದ್ದ. ಇವನನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣದೆ, ಮೇಲಿನ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲದೆ, ಅಕ್ಕ-ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಕಾಣದೇ ಇದ್ದಾಗ, ರಸ್ತೆಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಕೂಗಿ ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಹತ್ತಿರ ಬಂದಾಗ ಒಂದೆರಡು ಪೆಟ್ಟುಕೊಟ್ಟು ಹೇಳದೇ ಕೇಳದೇ ಹೋಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಗದರಿದ್ದಾರೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಕಣ್ಣತುಂಬ ನೀರುತುಂಬಿಕೊoಡಿದ್ದ. ಇದನ್ನು ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನಾನೂ ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ.

ಆಗಾಗ ಆತ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡುತ್ತ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಾ ಹೋಂವರ್ಕ್ ಕೂಡ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಕುಳಿತು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇದರ ನಡುವೆ ಆತ ಏನಾದರೂ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡಿದರೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತೋರಿಸಿ ‘ನೋಡು ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅವರು ಅವರಿಗೆ ಹೇಳ್ತಿನಿ’ ಅಂತ ಹೆದರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಅವನೂ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಸಮಯವೂ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷಗಳ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಸಣ್ಣನಗು ಬೀರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವನೂ ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವನ ತಾಯಿ, ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು ನೀವು ಟ್ಯೂಷನ್ ಮಾಡ್ತಿರಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದರು. ‘ಇಲ್ಲ ಹಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಯಾರಾದರೂ ಓದಿನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಬಂದರೆ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಟ್ಯೂಷನ್ ಅಂತ ಮಾಡಿಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ಸಮಯವೂ ಇಲ್ಲ’ ಎಂದಾಗ ಸುಮ್ಮನಾದರು. ‘ಯಾಕೆ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ, ‘ನನ್ನ ಮಗ ಟ್ಯೂಷನ್‌ಗೆ ಅವರ ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆಗೆ ಹೋಗು ಅಂದರೆ ಹೋಗಲ್ಲ ಅಂತ ಇದ್ದ, ನೀವು ಟ್ಯೂಷನ್ ಮಾಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಬರ್ತಿನಿ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದ ಹಾಗಾಗಿ’ ಎಂದರು. ‘ಟ್ಯೂಷನ್ ಕಷ್ಟ, ನಾನು ಬರೀ ಕನ್ನಡ ಮಾತ್ರ ಹೇಳಿಕೊಡೋದು’ ಅಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ಮರುದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವನು ಸಿಕ್ಕಾಗ, ‘ಏನು ಜೀವನ್ ಟ್ಯೂಷನ್‌ಗೆ ಬರ್ತಿಯಾ?’ ಅಂದೆ. ‘ನೀವು ಮಾಡಿದರೆ ಬರ್ತಿನಿ ಮೇಷ್ಟ್ರು…’ ಎಂದ. ನಕ್ಕು ಹೊರಟೆ. ಸಂಜೆ ನಾನು ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ, ‘ಹಾಯ್ ಮೇಷ್ಟ್ರು’ ಎಂದು ಕೈಬೀಸಿದ. ಅವನೇ ಶಾಲೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಗಾಯಿತು, ಹೀಗಾಯಿತು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಂತರ ‘ನಾನು ಟೀ ಕುಡಿದು ಬರ್ತಿನಿ’ ಎಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ದಿನವೂ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅದುಇದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ, ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಮ್ಮೆ ಕೇಳಿದೆ, ‘ಅಲ್ಲ ಜೀವನ್ ಒಬ್ಬನೆ ದೂರದೂರ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿಯಲ್ಲ, ದಾರಿತಪ್ಪಿ ಹೋದರೆ ಏನು ಮಾಡ್ತಿಯಾ? ಅಂದರೆ ‘ಯಾರಾದರೂ ಸಿಕ್ಕರೆ ಅಪ್ಪಅಮ್ಮನ ಹೆಸರು ಹೇಳ್ತಿನಿ, ಅಪ್ಪನ ಪೋನ್‌ನಂಬರ್ ಹೇಳ್ತಿನಿ, ಸಂಪಿಗೆ ನಿಲಯ, 3ನೇ ಕ್ರಾಸ್, ಗುಂಡಪ್ಪಶೆಡ್ ಅಂತ ಅಡ್ರಸ್ ಕೂಡ ಹೇಳ್ತಿನಿ’ ಅಂದಾಗ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು.

ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಹುಡುಗ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರೂ ಆರಾಮವಾಗಿ ಬರ್ತಾನೆ ಅಂತ. ಅಂದು ಸಂಜೆ ನಾನು ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬರುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಎ.ಬಿ.ಸಿ.ಡಿ… ಗಳನ್ನು ಬರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ, ‘ಸರಿ ಬರೆದಿದಿನಾ ನೋಡಿ ಮೇಷ್ಟ್ರು? ಎಂದ. ನೋಡಿ ಕೆಲವು ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ಬರೆ ಎಂದು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟೆ. ಮರುದಿನ ಅ.ಆ.ಇ.ಈ… ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಬರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದೀಯ ಸೂಪರ್ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಚಾಕೊಲೇಟ್ ನೀಡಿದೆ. ಖುಷಿಯಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ.
ಅಂದು ಸಂಕ್ರಾತಿಯ ಸಮಯ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಬ್ಬದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದಾಗ ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು…’ ಎಂದು ಕೂಗಿದ ಕೈಬೀಸಿ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದೆ. ‘ಒಂದು ನಿಮಿಷ ತಡೀರಿ ಬಂದೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಂದು ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಕ್ರಾoತಿ ಪೊಂಗಲ್, ಎಳ್ಳುಬೆಲ್ಲ, ಕಬ್ಬನ್ನು ತಂದು ನೀಡಿದನು. ಅವನನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತ ಅವನಿಗೂ ಹಬ್ಬದ ಸಿಹಿಯನ್ನು ಜೊತೆಗೊಂದಿಷ್ಟು ಚಾಕೊಲೇಟ್‌ಗಳನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಅಂದಿನಿoದ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರವಾದ. ದಿನವೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸಂಜೆ ಇಬ್ಬರೂ ಕೈಬೀಸಿ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬಂದಾಗ ಅವನು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿರಬೇಕು ಎಂದುಕೊoಡೆ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಮಯದ ನಂತರ ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಬರ್ತಡೆ, ನೀವು 7.೦೦ ಘಂಟೆಗೆ ಬನ್ನಿ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೋದ. ಅಕ್ಕನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆಂದು ತಂದಿದ್ದ ವಿಶೇಷ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಾಕೊಲೇಟ್‌ಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಉಡುಗೊರೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ತುಂಬಾ ಮಕ್ಕಳೇ, ಅವರ ಮಧ್ಯೆ ನಾನು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲವರು, ‘ಏನೋ ಜೀವನ್ ಎಲ್ಲರೂ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ನ ಕರೆದರೆ ನೀನು ಮೇಷ್ಟ್ರುನ್ನೇ ಕರೆದಿದಿಯಲ್ಲೋ?’ ಎಂದರೆ ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು ನನಗೆ ಫ್ರೆಂಡ್ ಹಾಗಾಗಿ ಕರೆದಿದಿನಿ’ ಎಂದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ನಕ್ಕರು. ಅವನಿಗೆ ಉಡುಗೊರೆ ನೀಡಿದೆ. ಇನ್ನೂ ಅದುಇದು ಎನ್ನುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿದ್ದವೇನೋ ನಾನು ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿದ್ದುದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆ. ಮರಳಿ ನಾನು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಕೇಕ್ ಬಂದು ತಲುಪಿತ್ತು.

ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನಮ್ಮ ಜೀವನ್ ಅವರ ಅಮ್ಮನೊಟ್ಟಿಗೆ ತರಕಾರಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ತಿಳಿದ ವಿಷಯ ಏನೆಂದರೆ, ಸಂಕ್ರಾoತಿಯ ದಿನ ಎಳ್ಳು-ಬೆಲ್ಲವನ್ನು ನಾನು ಮೇಷ್ಟ್ರುಗೆ ಮಾತ್ರ ಕೊಡ್ತಿನಿ. ಬೇರೆಯಾರಿಗೂ ಕೊಡಲ್ಲ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಮಾತ್ರ ತಂದಿದ್ದನoತೆ. ತನ್ನ ಬರ್ತಡೆಗೆ ಯಾರನ್ನೆಲ್ಲ ಕರೆಯಬೇಕಿದೆ ಎಂದಾಗಲೂ, ‘ನೀವು ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಕರೆಯಿರಿ ನಾನು ಮೇಷ್ಟುçನ್ನ ಮಾತ್ರ ಕರೆಯುತ್ತೇನೆ. ಎಂದು ಬಂದಿದ್ದಾನೆ. ಮೇಷ್ಟ್ರುನ್ನ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ’ ಎಂದರoತೆ.
ಅoದು ಶನಿವಾರ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಳೆಯ ದ್ವಿತೀಯ ಪಿಯುಸಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ‘ವ್ಯಾಕರಣ’ ಪಾಠವನ್ನು ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಕೂತು ಪಾಠ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಬರಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯಾಕರಣಾಂಶಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟು ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಣ್ಣ ವಿರಾಮ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆವು. ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಖುಷಿಯಿಂದ, ಜೋರಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ, ಗೇಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದ, ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು ಟ್ಯೂಷನ್ ಮಾಡಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರಿ, ಈಗ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀರಿ?’ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿದ ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಪಾಠ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳು, ‘ಇದೇನು ಸಾರ್ ನಿಮ್ಮನ್ನ ಮೇಷ್ಟ್ರು… ಅಂತ ಹೀಗೆ ಕರೆದು ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಾನೆ?’ ಎಂದರು. ನನ್ನ ಅವನ ಪರಿಚಯದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿದಾಗ ಈ ಮಕ್ಕಳು ಅವನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಮುಂದಾದರು. ‘ಜೀವನ್ ಇವರು ಮೇಷ್ಟ್ರುಲ್ಲ’ ಅಂದರೆ, ‘ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ಅವರು ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅಂತ’ ಅಂದ. ‘ಅವರು ಶಾಲೆಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತುಂಬಾ ಹೊಡಿತಾರೆ ಗೊತ್ತಾ?’ ಎಂದು ಮಕ್ಕಳು ಹೇಳಿದರೆ, ‘ಇಲ್ಲ ಅವರು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಹೊಡಿತಾರೆ, ಸುಮ್‌ಸುಮ್ಮನೆ ಹೊಡೆಯಲ್ಲ’ ಎಂದನು. ಎಲ್ಲರೂ ‘ಹೋ…’ ಎಂದರು. ಹಾಗೇಹೀಗೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಬಂದಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳು ಅವನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತ, ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವನ ಮಾತುಗಳಂತೂ ಖುಷಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಕೆಲವಂತೂ ಅರ್ಥವೇ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಾರಣ ಅವನು ಮೇಷ್ಟ್ರುತರ ಕೈಲಿ ಕೋಲನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ.

ಒoದು ದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾರಣ ಕೇಳಿದರೆ, ‘ಟೀಚರ್ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ, ಹುಷಾರಿಲ್ಲ ನನಗೆ, ಮೀಟಿಂಗ್ ರಜೆ’ ಅದು-ಇದು ಏನೇನೋ ಹೇಳಿದನು. ಅವನ ಸಿಹಿಯಾದ ಸುಳ್ಳುಗಳು ಕೂಡ ಹಿತವೆನಿಸಿತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಶಾಲಾವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವಕ್ಕೆ ಅಭ್ಯಾಸ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ, ಆಯಾ ಆಂಟಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಊಟಮಾಡಿಸುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ ಕಥೆಗಳನ್ನು ನನಗೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅವನಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಪದಕಗಳನ್ನು ತಂದು ತೋರಿಸಿದ, ‘ಇದು ಲೆಮನ್‌ಸ್ಪೂನ್‌ಲಿ ಬಂದದ್ದು, ಇದು ರನ್ನಿಂಗ್‌ರೇಸ್‌ಲಿ, ಇದು… ಅಂತ ಹೇಳಿದ ಅದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೇಳಿದ ಅವನ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕೇಳುವ ಕಿವಿಯಾಗಿದ್ದೆ.
ಎಲ್.ಕೆ.ಜಿ ಓದುವ ಮಗು ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅಂತ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಇದ್ದಾಗ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ತಾನು ಬಿದ್ದು ಗಾಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ತಾಯಿ, ‘ಏಯ್ ಅವರು ಮೇಷ್ಟ್ರು ಕಣೋ, ನಿನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ ಅಲ್ಲ’ ಅಂದರೆ ‘ಅವರು ಈಗ ನನಗೆ ಫ್ರೆಂಡೇ, ನಾನು ಅವರ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅವರು ಮೇಷ್ಟ್ರು’ ಎಂದು ಅವನೇ ಹೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಸಿದನು. ಅವನಿಗೆ ಪಾಠವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡದೇ ಹೋದರೂ ಅವನ ಪಾಲಿಗಂತೂ ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು’ ಆಗಿದ್ದೆ. ಈಗಲೂ ಆಗಿದ್ದೇನೆ.
ಅದೊಂದು ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಮಗು ‘ಮೇಷ್ಟ್ರು’ ಎಂದು ಕರೆದಾಗ ಅದೇನೋ ಆತ್ಮೀಯತೆ. ಜೊತೆಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಎಂದು ಕರೆಯುವ, ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡುವ ಮಗು ಈ ‘ಜೀವನ್’ ಈತನ ಜೊತೆಗಿದ್ದಾಗಿನ ಕ್ಷಣಗಳು ಜೀವಂತಿಕೆಯಿoದಲೇ ಇರುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವುದು ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ… ಬಹಳಷ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ನನ್ನ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಬಂದು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಈಗಲೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ಈತ ಮಾತ್ರ ನೆಚ್ಚಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಏಕೆಂದರೆ ಈತ ಇನ್ನೂ ಎಲ್.ಕೆ.ಜಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಹಾಗಾಗಿ…